Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Τελικά δεν θέλουμε
να μην Θέλουμε...

Πώς θα είμαστε άραγε
Ποιοί θα είμαστε
αν χάναμε τα "Θέλω"μας?
Αν χάναμε την επιθυμία κινητοποίησης του Εγώ
από το Ενα σημείο στο Αλλο..
την επιθυμία του
να φτάσει πάντα κάπου Αλλού...?
Είμαστε ταυτισμένοι με τα θέλω μας
Πιστεύουμε πως είμαστε Αυτά...
Αλλά αν κατορθώναμε να τα ξεχάσουμε
και να μέναμε " Σιωπηλοί ", "Ακίνητοι"...
Αν αποφασίζαμε να μετοικήσουμε εντός μας...
Τότε ίσως να αποδεχόμαστε και να ζούσαμε
την κάθε στιγμή
όπως αυτή μας προσφέρεται
να ζούσαμε στο Τώρα .
Να γινόμαστε όπως σοφά έχει λεχθεί:
Απλοί όχι Διπλοί...
Οι συνεχείς μετακινήσεις
απο το ένα αντίθετο στο άλλο
δημιουργούν τις ατέλειωτες χαοτικές διαδρομές της ύπαρξής μας
τις γεμάτες αγωνία, εξάρτηση, δέσμευση, φόβο.
Στο πεδίο που ζούμε
μπλεγμένοι στον ιστό του χρόνου και του χώρου
συνέχεια παγιδευόμαστε.
Θέλουμε πάντα κάπου να ανήκουμε
για να νοιώθουμε ασφαλείς
Ετσι επιλέγουμε ανάλογα να είμαστε Εδώ ή Εκεί
ή Οπου (οικογένεια,γάμος,παρέες ,σύντροφοι)
Γιά να ΕΙΜΑΣΤΕ όμως
θά έπρεπε να επιλέξουμε να είμαστε πάνω από όλα
Μέσα μας!
Τότε καμμιά σχέση
δεν θα ήταν αναγκαστικά "απαραίτητη"
από καμμιά σχεση δεν θα είμαστε εξαρτημένοι..
Καί ίσως να είναι αυτός ο σκοπός μας
σ αυτό το πεδίο εξέλιξης :
να καταφέρουμε μέσα απο την πολυπλοκότητα
να φθάσουμε στην Απλότητα
να φθάσουμε σε μιά κατάσταση
Χαράς και Αρμονίας
που θα συμπεριλαμβάνει τα Πάντα
χωρίς να ταυτίζεται με τίποτα χωριστά...