Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Το σώμα είναι το Προφανές
κι η Πρόφαση
Ολα περνούν απο μέσα του
και διαχέονται στο χώρο..
Δεν είναι όμως το Προφανές
και το Αληθινό
Είναι όλα τ Αλλα...
που αιωρούνται
προσπαθώντας ν αποκτήσουν
μιά υπόσταση
μέσα στο βλέμμα των Αλλων
Στους άλλους κι Εσύ
παγιδεύεις με την ματιά σου
τα Αόρατα
τα κρατάς τρυφερά
στην αγκαλιά των ματιών σου
κι Εγώ βλέπω μεσα τους
Ολα όσα ήθελα να υπάρχουν
Το σώμα εξαυλώνεται
γίνεται όμοιο
με Ολα τ Αφθαρτα
κι Ολα γίνονται Ενα
Η ματιά σου με Αθώωσε
η ματιά σου με Λύτρωσε
απο το βάρος των Ερωτημάτων μου
Εδώ θέλω να ζήσω
Να σιωπώ
Να Αισθάνομαι
Μεσα σ αυτήν τη βαθειά Αποδοχή
να Ενώνω
τα κομάτια της Ζωής μου..