Η Χαρά να Υπάρχουμε..

Δίνουμε τόση σημασία στο Εχειν και στο Κατέχειν που ξεχνάμε το Υπάρχειν... Οταν Εχουμε -Κατέχουμε,περιορίζουμε την εμβέλεια της Υπαρξης.. Την σχηματοποιούμε , την κάνουμε Χρόνο και Χώρο, την οριοθετούμε, την εγκλωβίζουμε σε Νοητικές τοποθετήσεις.. Το Υπάρχειν ,σαν κατάσταση συνείδησης, όπου κάνουμε συνεχώς μιά καινούρια Αρχή Περιέχει,τα Πάντα...Σαν μιά Συμπαντική Θάλασσα, που Συμπλέουμε που δεν Εγκλωβιζόμαστε, που δεν θεωρούμε, σαν το μόνο υπάρχον, αυτό που κάθε φορά κατανοήσαμε,αλλά το αξιολογούμε σαν μέρος μιάς Ολότητας , ενός Συνόλου, όπως θα έπρεπε άλλωστε να βλέπουμε και τον Εαυτό μας. Η αίσθηση του Υπάρχω -Υπάρχεις-Υπάρχουμε.. παραπέμπει στην "Ουσία" μας παραπέμπει στην Εντός Παρουσία.. Αναγνωρίζει το "Κοινό" και Συνδέεται με Αυτό ,συνδέεται με οτι Υπάρχει.. Γνωστό ή ακόμα και Αγνωστο.Το Εν Δυνάμει.. Το Υπάρχειν είναι Ελευθερία Είναι Ροή Είναι Χαρά Είναι Αιωνιότητα Νομίζουμε πως είμαστε Ενωμένοι, μόνο Οταν και για Οσο χρονικό διάστημα,το έχουμε συμφωνήσει ..αλλά κι όταν δεν συμφωνούμε .. ακόμα και τότε Ενωμένοι παραμένουμε.. Εναντιωνόμαστε και μαλώνουμε και πονάμε,όταν υποστηρίζουμε το Εχω , το Εγώ.. Κι αυτό, γιατί στεκόμαστε στο Σχήμα,στην Οριοθέτηση, στον Περιορισμό Κι έτσι δεν Επικοινωνούμε με το Ολον. Εμείς οι ίδιοι στερούμε τον Εαυτό μας από την Χαρά να μοιραζόμαστε το Υπάρχω.. να μοιραζόμαστε την Υπαρξη .. να μοιραζόμαστε τη Ζωή... Υ.Γ Σωστά και Σοφά λέει ο Ποιητής : Ειμαι Ευτυχής γιατί Υπάρχεις... Εύχομαι αυτό το "Υπάρχεις" να μην παραπέμπει στο "σε Εχω"...