Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Μπερδεύτηκα με τις "αγάπες"...

Εγώ που νόμιζα πως τόσο αγάπησα

και αγαπήθηκα...

στέκω βουβή

και ακόμα αναρωτιέμαι

τί είναι η Αγάπη...

Οσο πιό πολύ "ανάγκη" την έχεις

τόσο πιό "λάθος", αγαπάς

Οσο λιγότερο ¨ανάγκη" την έχεις

τόσο πιό πολύ καταλαβαίνεις

πως ίσως, δεν αγάπησες ποτέ, "αληθινά".

Γιατί η Αγάπη θέλει να μπορείς

να σιωπάς, να ακούς , να προσφέρεις..

Οταν δεν αγωνιάς να την "έχεις"

τότε ανακαλύπτεις

πως κι όταν την "είχες "

μόνο ανάγκες σου, εκάλυπτες

μα την Αγάπη, δεν υπηρετούσες...

Βλέπεις πόσο δύσκολο είναι

ακόμα και να την "αγγίξεις"

Γιατί η Αγάπη

θέλει κατάθεση Ψυχής

Αληθινού Εαυτού

Εαυτού που γνωρίζει καλά

ποιός είναι

και ποιές ανασφάλειες και φόβους του

"νανουρίζει" ,κάθε φορά.

Εαυτού , που μπορεί να Ομολογεί

και να μην φοβάται το κόστος της Ομολογίας...

Την Αληθινή Αγάπη θα την συναντήσουμε

όταν θα έχουμε βρεί την Ψυχή μας

Μόνο τότε θα μπορούμε να σκύψουμε σ ένα αλλον άνθρωπο

και να τον δούμε όπως πραγματικά είναι..

Να δούμε Εκείνον και μόνο

και όχι την αντανάκλαση

του Εαυτού μας

μέσα στα μάτια του...