Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Τί ιστορίες φτιάχνουμε οι άνθρωποι !
Τί σκηνικά στήνουμε !
Με υλικά πανάρχαια
απο στιγμές παλιές
που λές
και δεν έχουν ακόμα τελειώσει..
Με υλικά του Τώρα
τον πόθο,την ανάγκη να ζήσουμε ξανά ,δυνατά
να ονειρευτούμε..
Σκηνικά υπέροχα πειστικά
σχεδόν αληθινά
που σε καθηλώνουν
σε αποπλανούν.
Και Εμείς επιδέξιοι σκηνοθέτες -μάγοι
τα συντηρούμε
με πάθος-πάθη...
Λές :
είναι Αλήθεια
Ολα αυτά τα ζώ πραγματικά!
Ούτε μια αμφιβολία
για πιθανή ψευδαίσθηση
Πού να την αφήσουμε άλλωστε
να φανερωθεί..
Μία , Δύο Τρείς Παραστάσεις..Οσες..
με τόσο πολύ πάθος
που να κρύβεται πίσω απ αυτό η Αλήθεια...
Μα το σκηνικό σιγά σιγά
αρχίζει να μας κουράζει
αρχίζουμε να ασφυκτιούμε
κάτω απο την Αλήθεια της ίδιας του της Πλάνης...
Αλλοίμονο
οι Ψυχές που τολμούν να δικαιώσουν την ύπαρξή τους
δεν κρύβουν τον φόβο
πίσω απο καλοστημένα σκηνικά!
Δεν φτιάχνουν σκηνικά
για να ζήσουν...
Οσο θα είμαστε "ανήμποροι" να γιορτάσουμε
την πραγματική Ζωή
θα φτιάχνουμε με πάθος σκηνικά
που με αντίστοιχα σε ένταση
φόβο και σκληρότητα
θα διαλύουμε..
Τι τρέχει άλλωστε?
Ενα σκηνικό ήταν...
Την Αληθινή , τη γενναία Ζωή
την αφήσαμε Εκεί Εξω
ανήμποροι να την ζήσουμε...
Μιά παράσταση ήταν
που σκηνοθέτησε
ένα Πρόσωπο-Προσωπείο
κι όχι μια Ψυχή...