Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Φταίνε συνήθως Ολοι οι Αλλοι εκει έξω
που δεν μπορούμε
να ζήσουμε τη ζωή μας όπως Εμείς θα θέλαμε...
Δεν είναι πλάνη να το πιστεύουμε?
Ολα τα δωμάτια γεμάτα σκέψεις και θέλω
συνήθως των Αλλων...που τελικά είμαστε Εμείς..
γεμάτα επιθυμίες, αντικρουόμενα αισθήματα
αγχωμένα "πρέπει", επαναλαμβανόμενες αδυναμίες..
Τί ειρωνία!!
Μέσα σε τέτοιο "θόρυβο"
τόσο "κενό" Υπαρξης...
Και εσύ να παλεύεις με όλα αυτά..
Αλλοτε να τα αγκαλιάζεις
σαν "νόημα" ζωής
και αλλοτε να τα απεχθάνεσαι
σαν Φυλακή ,που δεν μπορείς να δραπετεύσεις...
Και τα "Ονειρα ",γοητευτικά και λυτρωτικά
μας στήνουν κι αυτά παγίδα..
μας εγλωβίζουν σε ένα αιώνιο ,πολλά υποσχόμενο Αύριο..
μας τρέφουν με "χορταστική" Ελπίδα
και ετσι ξεχνάμε
πως το Τώρα λιμοκτονεί...
Και τί να σημαίνει άραγε Ελευθερία?
Μήπως κυρίως να κτίζω Φυλακές..
και έπειτα να προσπαθώ να διαφύγω?
Λές κι η Φυλακή θα γίνει το "άλλοθι"
να μην μπορέσω ποτέ να δραπετεύσω..
Η φυλακή θα δώσει συγχώρεση στην "δειλία" μου..
θα δώσει δυνατότητες-δικαιολογίες
να μείνω μόνιμα έγκλειστος..
Μόνιμα διαμαρτυρόμενος
Μόνιμα ονειρευόμενος
Θα περιθάλψει η Φυλακή
μιά Ελευθερία
που πάντα Φοβόταν να ζήσει ..
να ζήσει την ελευθερία της..
γι αυτό και έκτιζε συνέχεια φυλακές..
Π.Ο