Μια φθινοπωρινή βροχερή Καληνύχτα...

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί μας "συναντούν"
διάφορες καταστάσεις της Ζωής
που φαίνονται..
κατά γενική ομολογία
αλλά και δική μας
αντιφατικές.

Κάθετί που μας "ξαφνιάζει" ,που πάει κόντρα
στα κατεστημένα γενικώς..
μήπως θα έπρεπε να αρχίζουμε πιά
να το βλέπουμε
σαν μεγάλη Ευκαιρία ή
ακόμα και  Ευλογία..?

Νομίζω δεν θα καταφέρουμε ποτέ
καμιά Υπέρβαση
και κατ επέκταση
Απελευθέρωση
άν δεν Διαλύσουμε
Δεν  Απεγκλωβίσουμε
δεν  Θυσιάσουμε
τα ήδη Υπάρχοντα..

Οι Ευκαιρίες αυτές
που κατά καιρούς μας δίνονται
και που συνήθως  παραπονιόμαστε γι αυτές..
κρύβουν δυό μεγάλες Δυνατότητες :
1..Να δούμε Πού πραγματικά βρισκόμαστε Συνειδησειακά
 Να Αναγνωρίσουμε
Να Παραδεχθούμε
Να  Αποδεχτούμε .
την κατάσταση της Αντιληπτικής
αλλά και της πρός Δράση
Ικανότητάς μας
2. Να προχωρήσουμε σε πράξεις Αποστασιοποίησης
απο τις προηγούμενες παγιοποιημένες θέσεις
και να τολμήσουμε την Αλλαγή
που θα μας οδηγήσει
σε μια τελείως διαφορετική
Θέαση και Δράση..

Και οι δύο Ευκαιρίες που μας προσφέρονται
είναι δύσκολο συνήθως να γίνουν αντιληπτές
πόσο μαλλον και να τις επεξεργαστούμε..

Απο την άλλη
Το ερώτημα παραμένει:
Γιατί μας παρουσιάζονται - Γιατί μας προσφέρονται?
Γιατί σε Εμάς?

Μήπως τελικά
μιά Νομοτέλεια
πέρα απο την δική μας κατανόηση
αλλά όχι και πέρα απο την δική μας Υπαρξη..
Κτυπά την πόρτα μας
γνωρίζοντας
πως θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε
σε αυτό το Κάλεσμα?

Πόσο το βλέπουμε όμως
με αυτό τον τρόπο?
Κι αν το δούμε
Τι κάνουμε γι αυτό?

Η συνηθισμένη αντίδραση
είναι το παράπονο- Ερώτημα :
γιατί με αυτόν τον τρόπο..
και μετά , η προσπάθεια
για  Φυγή !!

Η  Διεύρυνση όμως της Συνείδησης
κινητοποιείται απο μία Πρόκληση
και βιώνεται απο μία  Υπέρβαση..

Οταν λοιπόν η Ζωή
"δεν μας δίνει"
Αυτό
που η διαμορφωμένη, και περιορισμένη
αντίληψή μας αναμένει...
Μήπως τελικά
μάς προορίζει
για κάτι πολύ Ανώτερο..?
Π.Ο